Sonsuz bir boşluğa düştüm...
Karanlık mı aydınlık mı bilemediğim.
Öyle sonsuz ki adım atmaya çekindiğim.
Birden bir ışık parladı tepeden. Süzülerek iniyordu sanki yoksa gidiyor muydu?
Anlamsızca ona uzattım elimi belki beni de alıp başka bir yere götürür ümidiyle. Işık demetinin içinden geçti elim. Işık gitti ben kalıverdim.
Tam da kocaman bir ümitsizliğe düşmek üzereyken elimin üzerindeki pırıltıları farkettim. Yavaşça çoğalıyorlardı elimde derken kolumda ve tüm vücudumda.
Boşlukta kocaman bir ışık topuna dönüşüverdim.
En karanlık anın ışığı ben oluverdim.
Şimdi bir başkasına ışık olma şansı vermek için ilerlemeliydim.
Elini uzatmalıydı bana ve onun elinin içinden geçivermeliydim.
Elini uzatmalıydı ki içi umut dolsun ve uzatmalıydı ki ışık olsun.
Sonsuz bir boşluğa düşmüştüm. Vazgeçemediklerimden vazgeçirilmiş, bağımlı olduklarımdan koparılmış, umutlarım hep karartılmış, sevilmek isterken yapayalnız bırakılmış. Öylesi boş, en boş bir boşluktaydım.
İçimdeki son umut damlasıyla son denememi yapmıştım belki de. Ve işte bu deneme en doğru denemeydi. Zamanı tam da şimdiydi. Ben bilemezdim, sen de bilemezdin, hiç kimse bilemezdi. İşte tam da bu yüzden bir kere daha denemeliydim.
Şimdi umut dolu içim. Sonsuz olasılıklar dönüyor zihnimde. Boşluğun tam tersi bir diyar önümde uzanan ve boşluğun tam tersi hissettiklerim.
Üzüldün mü? Kaldır başını gökyüzüne. Belki bir kuş geçer tam tependen, belki yeni açmış bir çiçek çıkar yürüdüğün yolda karşına, belki hiç tanımadığın biri sana gülümseyerek geçer yanından ve kim bilir belki sevdiğin adam artık seni hatırlar.
Üzülme; o ışık demeti her birimizi bulmak için seyahatte ve düşünsene ona ulaşmaya çalışmış her el, her beden birer ışık demeti şimdi. Öyle çoklar ki 🙏🏻💜
O halde umudunu hiç yitirme çünkü hayatını değiştirmek yine senin ellerinde.
Sevgiyle...
